Villafranca del Bierzo, Vega de Valcarca, O Cebreiro.

26 september 2017 - O Cebreiro, Spanje

hallo Allemaal,       We zijn weer een beetje verder gekomen, langzaamaan komen we in de volgende en laatste provincie Galicie. Eerst moest ik nog het gebergte Cordillera Cantabrica over. De eerste etappe, naar Villafranca was goed te doen. Licht heuvelig, redelijk goede paden en weer lopen in de natuur. Eerst nog dennebomen, maar hoe verder ik kom, hoe meer kastanjebomen en eiken er staan. Dat is een prachtig gezicht. Er liggen duizenden kastanjes en eikenootjes. Jammer dat ik er geen zak mee kan nemen voor een mooi herfststuk. Gisteren ging het al langzaam om hoog, van 480m naar 630m. Dat valt wel mee en de route is super mooi. Jammer dat het s'morgens mistig is, je hebt dus geen uitzicht. De route was ook maar 18km lang, dat was voor de verandering ook wel eens lekker. Tegen 1 uur kwam de zon er door, lekker de was gedaan en in de zon gezeten. Veel mensen die er nu zijn heb je al vaker gezien. Zo waren Emilio en zijn vader Franco er ook. Emilio is een heel aardige knul die ik voor het eerst in Roncesvalles heb ontmoet na mijn eerste wandeling. Vader is een vervelend Italiaans mannetje. Altijd met zijn telefoon aan zijn oor luid pratend. Ik geloof dat Emilio dat ook niet zo leuk vindt, maar als hij 3 minuten met mij of iemand anders praat komt papa hem roepen. Ik denk niet dat ie zo ooit aan een vriendin raakt, maar dat is gelukkig niet mijn probleem. Vandaag een route van 12 km gelopen. Echter wel de hele tijd berg op, van 630m naar 1330m. Er waren hele steile stukken bij. Ik kan wel in een keer omhoog, maar het gaat niet super snel. Omdat het pad erg smal en rotsachtig was kan er dan niemand voorbij. Er liep al een tijdje iemand achter me, dus deed ik een stapje opzij om diegene te laten passeren. Dat wilde hij echter niet. Ik liep precies het goede tempo zei hij. 8km later werd de weg breder, minder steil en rotsachtig. De man kwam naast me lopen en bleek een Ier uit Galaway te zijn. Hij had bij het zien van de helling getwijfeld of hij nog wel zou lopen. Hij heeft hoogtevrees en was bang om te vallen. Toen hij mij echter langs zag komen, bleef hij precies achter me lopen en zo was hij 3 uur later zonder problemen boven. Ik kreeg een cola in het cafe en een omhelzing. Soms ben je zo in gedachten aan het lopen, dat als je dan eindelijk ergens aankomt er 3 uur voorbij zijn zonder dat je dat merkt. Het dorp waar ik nu ben, O Cebreiro, is eigenlijk een museum. Het was er al in het jaar 900. De kerk hier is dan ook de oudste kerk van heel de caminoweg. De huizen zijn keltische bouwwerken, maar nu niet meer bewoond. Morgen gaan we de berg weer af. Langzaam bereik ik de magische grens van de 100 km. Nog zo'n 2,5 dagen lopen.      Groetjes Petra

9 Reacties

  1. Elly le Grand:
    26 september 2017
    Licht aan het einde van de tunnel! Dit is voor jou een ervaring om nooit te vergeten. En voor ons eigenlijk ook niet. We genieten volop van je beschrijvingen van het landschap en de dorpjes, hoe klein ze ook zijn.

    Groetjes van Pa en Elly
  2. Leny:
    26 september 2017
    Je gaat er wel komen! Dat worden de laatste lootje. Ik zal de verhaaltjes wel missen als je er bent.
    Groetjes van ons.
  3. Saskia Reijnders:
    27 september 2017
    Wooww Petra, dat geeft vast een fijn gevoel! Succes met de laatste loodjes!
  4. Marian:
    27 september 2017
    Je moet al je verhalen maar eens bundelen en een boekje van maken Super leuk! Ik ben benieuwd hoe je dat doet met koken en je was.ik hoor het over 2 weken wel. Nu nog even volhouden!
  5. Eis Maljaars:
    27 september 2017
    Zie je wel dat je het gaat halen knap hoor en vele ervaringen rijker.
  6. Jacqueline Blaakman:
    27 september 2017
    Alweer een super leuk stukje geschreven!
    Voor die Ier was je vast zijn heldin van de dag! Dit zijn ook de mooie momenten van zo'n tocht lijkt me. Nog ff doorzetten en dan kunnen je schoenen in wilgen. Zet em op!
  7. Wendy:
    27 september 2017
    Zo je in de voorbereiding zat van je avontuur ...zo ben je er weer al bijna en heb je een enorme prestatie verricht....succes met de laatste loodjes maar ook dat lukt jou wel...geniet van de omgeving....een avontuur dat je niet snel zal vergeten.....groetjes uut bressies
  8. Luck Heijboer:
    28 september 2017
    Nou Petra, ze zeggen dat de laatste loodjes het zwaarst zijn. Maar ik weet zeker dat het de mooiste zijn.
    Het fijt dat je weet dat je het halen is heerlijk. Nog even volhouden
  9. Kitty van de Velde:
    28 september 2017
    Heel veel succes Petra met de laatste kilometers!!!! Je bent er bijna!!!!
    En dan lekker genieten van een welverdiende vakantie met je mannetje!